martes, 26 de junio de 2007

Como deciamos ayer...

Un par de dias sin escribir y ya tengo un poco de mono. Cuando esto se acabe no se que voy a hacer. Me han pasado varias cosas y ademas interesante. Primero de todo deciros que estoy en Linz(aqui os dejo una foto). Ya Austria. Me he enterado esta manana cuando vodafone me ha mandado un sms "Bienvenido a Austria, si quiere usted..". Porque no habia carteles ni nada.

El dia muy comodo, por lo que pienso seguir. Llevo todo el dia junto al rio, en un parque natural, sin cuestas y con el viento de espaldas...El paraiso que se dice.

El domingo cuando pare a comer en un pueblecito, se me acerco un personaje cuando menos curioso. Ademas hablaba espanol y tras charlar mientras pedaleabmos me invito a su casa. No podia decir que no. Creo que es la persona mas interesante del viaje. Es muy largo de contar pero os dejo unas pinceladas: Tiene 79 anios y el domingo va a almorzar a un restaurante que le gusta que esta a 60km de su casa... Ha sido marino, capitan mercante, participo en la segunda guerra mundial en un barco, aprendio espanol por correspondencia, ha estado dos veces en bilbao: una en el 51 y otra en le 74 donde le robaron en el hotel. Ha trabajado en Brasilo 12 anios. Con su familia recorrio francia, espania y portugal en coche. Con tres amigos hizo 16000 km en 25 dias (Belgica, Holanda, Francia, Espania, Marruecos, Argelia, Sahara, Tunez, Italia...

Os podeis imaginar que la tarde-noche fue muy interesante. Tiene cinco hijos.

...Y lo peor de todo es que se siente solo.

Cenamos junto al rio con nuestras cervezas y vimos las fotos de mi viaje y del ultimo suyo por Bolivia y Peru. Se llama Heribert y espero que algun dia pueda venir a Ermua.

Bueno senores, ya veo la meta. No tengo claro que hacer. Si seguir junto al rio por eslovaquia y llegar a Budapest o acortar y desde Viena tirar recto. Estos son los pensamientos que tengo. Les doy vueltas mientras canto a grito pelado canciones de Enrique Urquijo.

Bueno amigos.

10 comentarios:

Anónimo dijo...

hola Imanol soy tu cuñaá,por aca te echan tanto de menos que yo te recomiendo que te vayas preparando otro viajecito, pongamos a Tombuctú o así... que no que es broma!! que te vengas en cuanto puedas osea YA. Un beso y mucho ánimo .

Raquel

Anónimo dijo...

¡Qué grande lo que estás haciendo!, una aventura reservada a los "valientes", recorrer tantos kilómetros sobre una bicicleta sin saber bien dónde y cómo dormirás, qué comerás, si las piernas te permitirán terminar tu viaje,... ¡bueno! y si a eso le sumas las personas que te vas encontrando en el camino, si serán "buenas" contigo y te ofrecerán alguna oportunidad de comunicarte con ellas o pensarán. "¡dónde irá éste...!" y pasarán de ti, afortunadamente nos cuentas que te estás topando con alguna gente que te ofrece hasta su casa, me alegra saber que aún hay tipos así de buenos.

Las fotos son muy bonitas y de alguna manera permiten que viajemos contigo desde aquí aún sin conocerte.

Ya nos dirás qué camino has tomado, ¡suerte con la elección, ya no te queda nada!

Una eibarresa.

Anónimo dijo...

en serio le creíste al viejo ? ajajja

Anónimo dijo...

AUPA LALAS,LAS FOTOS ESTAN MUY GUAPAS,NO SE YO SI SERAN POSTALES JEJE,TIENES QUE INTENTAR ESCRIBIR TODOS LOS DIAS SI NO LA GENTE SE PONE NERVIOSA,ME LLAMAN HABER SI TE HA PASADO ALGO,Y YO LES DIGO QUE ESTEN TRANQUILOS QUE ESTAS BIEN!ESTARA EN CASA DE ALGUIEN CONTADONSE LAS AVENTURITAS MUTUAMENTE!BUENO LALAS SI VES A HANSI KRANKEL LE DAS RECUERDOS DE UN ADMIRADOR.ONDO SEGI ETA AURRERA
DALE,DALE,DALE,DALE,VAMOS,VAMOS,VAMOS,VAMOS
AGURRRRRRRRRRRRRRRRRR

Anónimo dijo...

Hola colega,

¿Qué tal va eso?. Ya queda menos, y no sé si es motivo de alegría o de tristeza. Supongo que de las dos cosas a un tiempo. Sigo pensando que me das una envidia enorme. Así que para no reconcomerme demasiado pienso en el esfuerzo de las pedaladas, el viento de cara, las camas incomodas, la comida fría, las tormentas, los problemas de comunicación, la soledad...pero ni por esas. Que me sigues dando una envidia enorme. Supongo que hasta las dificultades tienen su encanto en tus circunstancias. Bueno, nada, que me estoy poniendo "estupendo" y no conviene.
Por aquí, no hay mucho que contar: parece que tenemos txoko en breve (todo muy céntrico, ajardinado y en primera línea de playa), como grupo prosperamos que te cagas. Ahora solo falta abolir el mus como actividad de sobremesa e introducir un poco de democracia interna.Ya sabes, el sufragio universal y eso, cosas modernas. Bueno colega. Un abrazo muy grande de Rosa y Patxi y hasta pronto.

Anónimo dijo...

hola imanol que tal tu aventura imaginamos que marcha muy bien solo queremos darte mucho animo que ya te queda muy poco y nada ya te estaremos esperando un besito muy grande irea mary y gelo agur

Anónimo dijo...

Joe, Imanol, jakin izan banu apustuak galdu orduko ordaintzekoa zarela, arinago gurutzatuko nizukeen neuk ere, Errealarekin erraza da zuri irabaztea eta. Datorren urtean botako dizut baten bat, Eibar igo dela aprobetxatuz.

Makaleko bidaia, txo. Berdez agertzen den hori zeu zara, ezta? Baten batek esan du lehenago Forrest Gump-en moduan ari zarela, baina orain haren itxura eta dena hartu duzu.

Animo, mapan zentimetrotxo bat baino ez da falta eta.

Toto

Anónimo dijo...

Que poquito te queda.A mí tambien me das mucha envidia pero cuando pienso en la pechada en la bici ,como que me da un poco menos.Aprovecha a tope hasta el final que con todo eso te vas a quedar, con la gente que estás conociendo,los lugares y hasta a tí mismo.Eres grande y no solo de estatura.Esta gesta se va a merecer una buena juerga en santiagos,ya estoy preparando el nvita a heribert

Anónimo dijo...

Que pasó!!!
como han dicho por ahí en algún comentario, ya te puedes afeitar, q pareces Forrest Alvarez Gump...muchas canas te han salido en tan poco tiempo, algunas tenías, pero tantas...jajajaja.
Ya no te queda nada txikitin. Habrá que exponer la flecha verde en algún museo, tanto trote para la bici no puede ser bueno.
Ibarrola 10h 13' en el IM de Zurich; aunque el verdadero ironman eres tu, ya sabes, un hombre encima de un hierro, jajaja.
Eutsi goiari, q ya no te queda nada txapeldun!!!
Gallas

Anónimo dijo...

Hola hijo:
Tengo la guardería en casa. Los de Pamplona y Maren. Ya leo que andas bien y las fotos son muy bonitas. Parece que encuentras buenos amigos lo cual me alegra para qu no estés solo.
Cuando vuelvas prepararé un buen marmitako y unas tortillas. Bueno me despido desde el txikipark. Muchos besos, ama.